Փողոցում պատահական հանդիպեցի նախկին սկեսուրիս․ Մտածեցի, թե ամեն անգամվա պես նորից կթռնի դեմքիս ու կսկսի անպատ վել, բայց․․․Նրա խոսքերից ողջ մարմնով փշաքաղվեցի։19 տարեկան էի, երբ ամուսնացա: Կիսուրս, հիմա արդեն նախկին, շատ վատ բնավորություն ուներ, շատ կռ վարար էր, ամեն մանրուքից կարար մեծ կռ իվ սարքեր:
Ես խաղաղասեր մարդ եմ, ու ամեն ինչ անում էի, որ սիրտը շահեմ:Իմ ծնողներն ինձ միշտ ասել են,որ մեծերին հարգել ա պետք, չի կա րելի պատասխանել: Ստպում էր առավոտ ժամը 6 անց կես արթնանալ: Երևի շատերը չեն հավատա, որ օրը մեջ պատուհան մաքրել էր տալիս:
Ես երբեք գործից չեմ խուսափել, բայց էդ կնոջ պատճառով ես սկսեցի ատ ել տնային գործերը:Թույլ չէր տալիս ավտոմատ լվացքի մեքեն այից օգտվել,ստիպում էր, որ իրա ու ամուսնուս շորերը ձեռքով լվանամ: Մի օր նկատեց, որ հեռախոսով եմ խոսում,ձեռքիցս վերցրեց ու պատուհանից դուրս շպրտեց՝ ասելով.Էդ քեզ պետք չի:
Մերոնց տուն ամիսներով չէի գնում: Անընդհատ վիրա վորում էր, ամուսնուս հրա հրում էր իմ դեմ:Էնքան էր հասցնում, որ ամուսինս ծե ծում էր ինձ: Մի օր էլ ուղղակի փախա,հենց հողաթափերով ու տան հագուստով:Դրանից հետո մի քանի անգամ փողոցում պատահակ ան հանդիպել ենք, հենց փողոցում հար ձակվում էր, քաշում էր մազերիցս ու վիրավորանքներ տեղում:
Մի քանի օր առաջ պատահական նորից հանդիպեցինք, սիրտս սկսեց արագ խփել:Մոտեցավ, կանգնեց առաջս ու ասեց. Կներես ինձ: Ինձ թվաց երազ եմ տեսնում, կիսուրս ու՜ր, ներողությունն ու՜ր: Ասեց, որ ինքը հի վանդա, մոտը քաղց կեղ են հայտնաբերել: Գիտի, որ իրան երկար չի մնացել ու չի ուզում, որ ծանրացած հոգով էս աշխարհից գնա:
Առո ղջություն մաղթեցի ու հեռացա: Բայց ասեմ, որ ներել եմ չեմ կարող: Չի կարելի մարդուն այդքան ցա վ պատճառել, հետո գալ կան գնել առաջն ու ասել կներես ու ակնկալել, որ կների:
Միգուցե ես ճիշտ չեմ, բայց…