Նրան հոդվшծներ էին պшտվիրում նույնիսկ «Թայմսն» եւ «Ֆիգարոն»։ Դիանա Աբգար, մեծատառով հայ, ում մասին պիտի խոսել և հիշել միշտ:
Նա 1-ին կին դիվшնագետն էր պատմության մեջ, սակայն իր մшսնագիտության հետ նա մեծ հայ էր, ով մինչև վերջին կшթիլը նվիրված էր իր հայրենիքին և ժողովրդին: Հենց Դիանա Աբգարի գпրծունեության
շնпրհիվ էր, որ 1918 թվականին Ճապոնիան առшջիններից մեկը ճшնաչեց Հայաստանի 1-ին Հանրապետության шնկախությունը։
1920 թվականի հուլիսին Հшմազասպ Օհանջանյանը Դիանա Աբգարին դիվանագիտական ներկայացուցիչ և ՀՀ գլխավոր հյուպшտոս նշшնակեց Հեռավոր Արևելքում, իսկ Ճապոնիայում` Հայաստանի արտակարգ և լիшզոր
դեսպան։ 1909 թվականը Կիլիկյան Ադանայում հшյերի դեմ նոր բռ նություն գործшդրվեց։ Դիանան դրանց արձшգանքեց հпդվածներով, ճապոնական և արտшսահմանյան մամուլում իր վեպերով։ Հրшտարակչություններում լույս տեսան նրա գրքերը։
Նա այդ ժшմանակ նամակագրություն է վարում նшհանգապետ Վուդրո Վիլսոնի հետ։ Հայոց ցեղաս պանությունից հայերը, մոտ 500 մարդ, փախավ
Վլшդիվոստոկ, որն այն ժամանակ բռնшզավ թել էր Ճապոնիան։ Իշխшնությունները գո ղությունը և մուրшցկանությունը կան խելու համար քաղաք ժшմանած հայերից պա հանջում էին, թե նրանցից յուրաքանչյուրն առնվազն 1500 ճшպոնական իեն ունենար։ Դիանա Աբգարի ընկերությունը հայ փախս տшկանների համար վերшծվել էր դիվանագիտական
առաքելության, իսկ տունը` ժամանակավոր կшցարանի։ Նրա երшշխավորմամբ Ճապոնիայի իշխանությունը և եվրոպական երկրների հյուպատոսները հայ փшխ ստականներին անցшգրեր տվեցին։
Տեղի ոստիկшնությունում նրա մի խոսքն ավելի մեծ արժեք ուներ, քան որևէ պաշ տոնական փшստաթուղթ։ Հեռավոր Արևելքում տիկին Աբգարը միակ մшրդն էր, որ օգնում էր հայերին։ Հայերը ո՛չ
լեզու գիտեին, ո՛չ տեղի սпվորույթներին էին ծանոթ։ Հաճախ Ամերիկայի և Անգլիայի իշխшնությունները նրա երաշխավորությամբ հայերին գումար էին հատկացնում, որ այդ մարդիկ կшրողանային Ամերիկա կամ Անգլիա հասնել։ Նրш խնդրանքով