Կարդացեք նաև՝
Կարեն Հովհաննիսյանը գրում է . Հո գեբանական տր ավման գիտե՞ք որն է…. Էն որ գիտակցում ես, որ ամեն մի սմ հողն ար յամբ է ներ ծծված և ուշադիր նայում ես կողքերդ, որ հանկարծ ար յան հետքերը չտ րորես։ Երբ սաղավարթի մեջ ար յան հետքեր չես հայտնաբերում ու խորը շունչ ես քաշում՝ մտածելով, որ այն կրողը զի նվորը փրկ վել է…
Հո գեբանական տրա վման գիտե՞ք որն է… Էն ,
որ ազիդ մի մասը դեռ չի գիտակցում, թե ինչ է տեղի ունեցել, ու ինչ է տեղի ունենալու, եթե այսպես շարունակվի և ապրում է այնպես, կարծես թե այս ամենը տեղի է ունենում երկրագնդի մյուս կողմում… Ես հրա ժարվում եմ ընկալել այս իրականությունը, քանզի իրական իրականությունը շատ ավելի ընկալելի է, սակայն ցա վոք միայն մի քանիսով բան դուրս չի գա։ Ոչ թե լրջանալու պահն
է, այլ Հայրենիքը փր կելու պահն է, իսկ Հայրենիքը միայն Շիրակի կամ Սյունիքի մարզը չէ, միայն Վայոց Ձորի, կամ Տավուշի մարզը չէ, Կոտայքի , կամ Գեղարքունքի մարզը չէ, Արագածոտնի, կամ Արմավիրի մարզը չէ, Լոռիի կամ Արարարտի մարզը չէ, վերջապես միայն Երևան մայրաքաղաքը չէ, Հայրենիքը նաև Արցախն է, որի մասին սկսել են քիչ խոսել, սկսել են անվտա նգության մասին ընդհանրապես չխոսել՝ թողնելով օ տարի հույսին…