Կարդացեք նաև՝
Հովհաննես Մարտիրոսյանը գրում է. Առավոտից իրիկուն երկար ժամանակ լսեցինք դա վաճան մեղադ րանքը, բայց ոչ մի կր ակոց։ Մենք դա վաճան խփող չենք, մեզ մոտ դ ավաճան գոռացողները բակի հա չան շո ւն են։
Անտրամաբանական է, այդքան մարդու, այդքան մարդիկ մեղադ րեն դա վաճանության մեջ, ու գեթ մեկ գլխից խփող չլինի։ Թող լինի մոլորյալ, թող լինի սխալված, ռոմանտիկ անասուն, բայց գոնե մեկի ձեռքը չգնաց զե նքի։ Ուրեմն
կամ դա վաճաններ չկան, կամ գո ռացողների են կեղ ծավոր ու շա ռից փոր ձանքից հեռու։ Հերոս բառի պես, դ ավաճան բառն էլ եք դարձրել բերանի ծամոն, դրա համար էլ դասալիքների պակաս
չունեցանք, ու վր իժառուներ էլ չունեցանք։ Ձգույշ եղեք բառերի հետ, նրանք պատասխանատվության տակ են դնում։ Սա ընդհանուր ֆորմուլա է, անկախ ում կողմնակիցը կամ հակառակորդ է դա վաճան գոռացողը։