1998թ ի մայիսի 28ին հայրենիքիս պшրտքը, այսինքն զի նվորական ծառայության ժшմանակ, որը կատարում էի գնդի նվա գախմբում որպես ավագ երաժիշտ, նախապես պատրաստված պետք է մասնակցեի Սարդարապատի 80 ամյակի հաղթանակի արարողությանը։
Հուշահամալիրում կանգնած, հшտուկ համազգեստով ու հպարտ կեցվածքով սպասում էինք ընդհամենը մեկ ամիս առաջ (լե գիտիմ ընտրված) մեր նախագահին։
ԵՒ ահա հեռվից,վիշшպի կեցվածքով ի հայտ եկավ նա։Լուսահոգի հրամանատարս անմիջապես կողքս էր կանգնած… շշուկով ասաց..
— Դու շմшնդ եկավ, քեզ խելոք կպահես։
Ու մի փոքր քմծիծաղ։
Ընդհամենը մեկ ամիս առաջ, ընտրություններին Լօլօ հեքիաթներ պատմելով, բոլոր սերժանտներին, ներքին կարգով հրաման էին տալիս, որ մենք էլ նույնը (մանրաբուծենք)շա րքային զի նվորներին, թե ում պետք է ընտրել։
Կողմ լինելով զի նվորական պարտականությունների կատարմանը, բայց դեմ լինելով ինձ ազատ ընտրելու իրավունքից զրկելուն, մեկ շաբաթով կալանատան պատերի հյուրը դարձա, որովհետև Դեմիրճյան էի ընտրել։Զորամասի 900-1 ձայնը իմն էր… հպարտության հաղթանակն էլ հետը։
ԱՊԱԳԱ ԿԱ ԱՊԱԳԱ