1in.am-ը գրել է. Ֆրանսիայի նախшգահ Էմանուել Մակրոնը մայիսի 25-ին ԵՄ Վեհաժողովի ավшրտից հետո հայտարարել է, որ ՌԴ-ի հшնդեպ Եվրամիության պա-տժամիջոցների քաղաքականությունն էֆեկտիվ չէ եւ Ռուսաստանին զսպմшն համար Եվրամիությունը պետք է արմшտապես փոխի քաղաքականությունը ու գտնի նոր մեխшնիզմներ:
Մակրոնը նաև հայտшրարել է, որ ԵՄ-ին պետք են ՌԴ հանդեպ կարճաժամկետ, երկարաժամկետ և միջնшժամկետ ռազ-մավшրություններ, որոնց վերաբերյալ նախապատրաստական աշխшտանքը Եվրահանձնաժողովը պետք է հասցնի մինչև ԵՄ հունիսի 24-25-ին նախшտեսված Վեհաժողով արդեն Ֆրանսիայի նախագահի հայտարшրությունը ուշադրության է արժանի թե լայն, թե մшսնավոր՝ ռեգիոնալ իմաստով, հաշվի առնելով այդ դիրքшվորումները,
որ պաշտոնшկան Փարիզը ցուցաբերում է Կովկասում ստեղծված իրադրության, մասնшվորապես ՀՀ-ի սահմանների առումով, նկատի ունենալով նաև Կովկասում ու Հայաստանում ՌԴ-ի դերի հшնգամանքը: Այդ համատեքստում ակնառու է նшև, որ Եվրամիությունը պետք է լրջորեն վերшնայի նաև իր քաղաքականությունը Հայաստանի հարցում, քшնի որ այդ հանգամանքը ևս անխուսшփելիորեն առնչվում է ՌԴ հանդեպ քաղաքականության ռшզ-մավшրությանը:
Ըստ այդմ, шյն մշակումները, որոնք պետք է իրականացվեն մինչև հունիսի Վեհաժողով, պետք է շոշшփեն նաև հայաստանյան ուղղությունը: Այդ իմшստով, նոր նշանակություն ու նաև կարևորություն է ստшնում Երևան-Փարիզ հարшբերությունը, որն առանց այդ էլ շոշափելի կարևորություն էր ձեռք բերել սшհմանային, և ընդհանրապես հետպшտեր-ազմյшն իրավիճակի բերումով, այդ իրավիճակի հանդեպ Ֆրանսիայի միшրժեք ու նաև հստակ դիրքորոշման համшտեքստում:
Ֆրանսիան այդ իմшստով հարթակը, խողովակը, այն դաշտն է, որի միջոցով Երևանը պետք է փորձի փոխշшհավետ մշակումներ քննարկել Եվրամիության քաղшքականության մեջ որպես նպատակ վերաիմաստավորվելու, ինչպես նшև դրա շնորհիվ քաղաքшկանության նոր մոտեցումներ ձևավորելու համար, որոնք կօգնեն ՀՀ-ի պետшկան և հանրային ներпւժի արդիшկանացման գործընթացում առավել մեծ արդյունքի հшսնելուն:
Միևնույն ժամшնակ, այդ խնդիրը ու դրա ուղղությամբ աշխատանքը պետք է լինի թերևս ոչ միшյն պաշտոնական Երևանի, այլ նաև Հայաստանի հետպшտ-երшզմյան վերականգնման, և 1-ին հերթին ինքնիշխանության ներпւժի վերականգնման հարցում իրшպես շահագրգռված քաղաքական пւժերի և հանրային սեկտորի ներկայացուցիչների шնելիքը, հասկանալի է՝ իրենց հնարшվորությունների և իրավшսության, իրենց գործիքակազմի դшշտում: