2018-ին լրիվ այլ քաղաքական իրավիճակ էր։
Հեղափոխական էյֆորիան շատ մեծ էր, ինչը թույլ տվեց, որ Նիկոլ Փաշինյանն ու նրա թիմը լեգիտիմ մանդատ ստանա հասարակությունից։
Բայց դա 2018-ին էր, իսկ հետագա երեք տարիներին բացահայտվեց գործող իշխանության անկարողությունը գրեթե բոլոր ոլորտներում։ Պանդեմիան, հակահամաճարակային անարդյունավետ պայքարը դարձան տապալված կառավարման առաջին ցուցիչները։

Պատերազմն ու կապիտուլյացիան, այսպես ասած, «ջրեցին» հեղափոխական էյֆորիան՝ գետնին հավասարեցնելով Փաշինյանի ու նրա թիմի քաղաքական հեղինակության ու լեգիտիմության վերջին նշույլները։
Կապիտուլյացիայից հետո յուրաքանչյուր արժանապատիվ ղեկավարը կհեռանար։ Փաշինյանը դա չարեց՝ ապացուցելով, որ իշխանությունն ամեն ինչից վեր է դասում։
Հետպատերազմյան ընդդիմության հեղափոխական օրակարգը չհաջողեց՝ օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ բազմաթիվ պատճառներով, որոնց անդրադառնալ չեմ ուզում։

Մնաց իշխանափոխության միակ լեգիտիմ ճանապարհը՝ արտահերթ ընտրությունները։
Միայն դրանք լեգիտիմ մանդատ կարող են տալ նոր իշխանությանը՝ ներքին և արտաքին բազմաթիվ մարտահրավերներին դիմակայելու համար։
Բոլոր նրանք, ովքեր հանդես են գալիս արտահերթ ընտրությունները չեղարկելու օրակարգով, կամ անձնական նպատակներ են հետապնդում, որոնք որևէ կապ չունեն նրանց բարձրագոչ հայտարարությունների, հայրենիքի փրկության հետ, կամ էլ՝ թաքուն պայմանավորվածությամբ ուզում են երկարաձգել Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը։
ԲՀԿ-ն նման օրակարգ ունենալ չի կարող ու մտադիր է ակտիվ մասնակցել առաջիկա ընտրություններին՝ դրանցում վստահ հաղթանակ տանելու, երկրի բարգավաճման ու անվտանգության օրակարգը կյանքի կոչելու համար։

Գրում է Հրաչյա Ռոստոմյանը ֆեյսբուքյան իր էջում

n 2018, the political situation was completely different.
The revolutionary euphoria was very great, which allowed Nikol Pashinyan and his team to receive a legitimate mandate from the society.
But it was in 2018, and in the next three years the inability of the curr

ent government was revealed in almost all spheres. The pandemic, the ineffective fight against the epidemic became the first indicators of failed government.
The war and the capitulation, so to speak, “watered down” the revolutionary euphoria, leveling the last traces of the political authority and legitimacy of Pashinyan and his team.
After the capitulation, every worthy leader would leave. Pashinyan d

id not do that, proving that the government puts everything above everything.
The revolutionary agenda of the post-war opposition did not succeed due to many objective-subjective reasons, which I do not want to touch upon.
The only legitimate way to change the government was the extraordinary elections.