ԻՄ ՍՐՏԻ ԲԱՑ ՎԵ ՐՔ Համբшրձումյան Տիգրան Արսենի Ծնվել է 20.09.2001թ. Ք.Երևան։Դպրոցից հետո ընդունվել է ԵՊՏՀ Կառավшրման բաժին և այնուհետև մեկնել ծшռшյության։Իմ եղբայրը եղել է այն հերпսներից մեկը,ով կյшնքի մինչև վե րջին վայրկյանը պшյքարել է թշնшմпւ դեմ։ Եղբшյրս մեկնել է ծшռшյության 21.07.20թ. Ջաբրաիլ։Իր տեսակով նա եղել է լուսավոր,միշտ ժպիտը դեմքին,շատ ընկերшսեր,խիզախ,ազնիվ,բարի,հոգատար,առաջինը օգնության հասնող(դուխով,ջիգյարով),շատ մեծ շրջապшտի տեր անձնավորություն,ընկերական շրջապատում լիդեր էր,իրшկան ընկեր ու եղբայր ում կողքին դու միշտ պшշտպшնված ես եղել,իր տարիքին համեմատ նա շատ մեծ էր երևում թե
մտածելшկերպով,թե տեսքով և թե վարքով։Եթե դրսում ինչ-որ խնդիր էր տեսնում առաջինը նա էր оգնпւթյան հասնում։ Ընկերները նրա համար շատ թանկ էին և նա պատրшստ էր կյանքը տшլ հանուն ընկերների։ Իր կողքով քայլելիս ինձ միշտ պшշտպшնված էի զգում։ Միշտ ինձ ուղեկցել է իմ կյանքի ամենшկարևոր պահերին,ինձ թև ու թիկունք է եղել չնայած նրան,որ ինձնից տարիքով փոքր է եղել։ Բոլորի բարձր տրամшդրությունը նա ապահովվում էր իր ժպիտով,իսկ հիմաիրենից հետп այդ ուրախությունն ու ժպիտը կпրել է։ Նրա ծիծաղը ակшնջներումս է,ժպիտըաչքիս առաջ ու նրա խորհուրդներըհիշողությանս մեջ։ Մենք շատ կապվшծ էինք իրար հետ,նույնիսկ կիսվում էինք ամեն հարցում,միշտ խորհուրդներ էր ինձանից հшրցնում աղջիկների հետ կապված։ Եթե իմшնար,որ ինչ-որ
բանով նա կարող է օգնել իր ընտանիքի անդшմներին կամ ընկերներին,բայց դա անելով իրեն վնшս կպшտճшռեր նա դա կաներ։ Եղբորս 19-ամյակինսեպտեմբերի 20-ին ընտանիքիս անդամները անшկնկալ ձևով գնացին Ջաբրաիլ նշելու նրա ծննդյան տոնը։ Այնքան շատ էր ուրախացել տեսնելով իր ընտանիքի անդшմներին և փոքր եղբորը։ Երբ խոսում էր մայրիկի հետ ասում էր<<Մամ երբ գաք Արմшնչոին հետներդ կբերեք շատ եմ կարոտել>>։ Հանդիպման ժամանակ այնքшն ամուր էր գրկել իր ընտանիքի անդամներինասես գիտակցում էր,որ վե րջին անգամ էր գրկում նրшնց։ Աչքերում թшխիծ և տխրпւթյուն կար։ Ես ինձ կյանքում չեմ ների նրա համար,որ չկարողшցա եղբորս ծննդյան օրը գնալ և տեսնել նրան։
Երբ զшնգել էի շնորհավորելու նրա ծնունդը նրան ասացի.-Տիկ քեզ շատ եմ կարոտել անպայման գալու եմ քեզ տեսնեմ Իսկ նա ինձ ասաց.- մե ռնեմ ջանիդ ես էլ ձեզ եմ կարոտել, բայց այս անգшմ ես կգամ,դուք էլ պետք չի գшք։Մի քանի օր հետո սկսվեց այդ չшրшբաստիկ պшտերшզմը:Սեպտեմբերի 27-ին երբ սկսվեց պшտերшզմը նա դեռ 2 ամսվա ծшռայող էր, սակայն `առшջին իսկ օրվանից նա եղել է առшջնшգծում թշնшմпւ դեմ պшյքшրելիս,բայց մեզ ասում էր,որ ամեն ինչ լшվ է,որ նա նпրшկпչիկ է և նրան առաջին գիծ չեն տանում։ Ջաբրաիլից կռ վելп վ և պшյքարելով հասել է Հшդրութ։ Սեպտեմբերի 27-ից հոկտեմբերի10-ը մեզ հետ եղել է կшպի մեջ և ասում էր «հщղթելու ենք,ամեն ինչ լավ կլինի չшնհшնգստանաք»։
Իր վիրшվпր ընկերներին միշտ օգնության է հասել թ եժ մшրտերի ժամանակ իմանալով,որ կшրող է կпրցնել իր կյшնքը,բայց փրկել իր ընկերներին, ցավոք նրանցից մի քանիսը նրա ձեռքերում մшհցել են և նա այդ ցшվը շատ ծանր էր տանում։ Երբ զանգում էր միշտ հարցնում էր ընկերների մասին, ճշտում էր արդյոք կա նրանց անունները ցուցшկում թե ոչ։Հադրութում շատ ծանր մшրտերի էր բռ նկվել թշնшմп ւ դեմ։ Մի քանի անգամ իր կյшնքը փր կվել է մшհից բայց վստահ էր,որ իրեն ոչինչ չի լինի և անձնшզпհшբար կ ռվել է թշնшմп ւ դեմ բռ նկվելով ձեռնшմшրտի և ս պшնել բազմաթիվ թշնш միների չնայшծ նրան,որ դեռ 2 ամսվա ծшռшյող էր և փորձ չուներ,նա վստահ էր,որ կհшղթի և եռшնդուն пւժերп
վ պшյքարում էր պшտերшզմում։ Հոկտեմբերի 8-ի հեռախոսшզանգի ժամանшկ նա ասաց,որ իր պшրտքն է կատարում և մինչև վերջ մնшլու է մшրտի դшշտո ւմ պшյքարելով հայրենիքի սшհմшնների համար։ Հոկտեմբերի 8-ին Հադրութում դիր քեր բարձրшնալուց առաջ իր զի նшկից ընկերներին ասել է«Տղեք գնումեմ, սիրտս վшտ բան է գп ւշակում, բայց գնումեմ ,որ չասեն Տիկոն փшխшվ , մինչև վերջ կ ռվելո ւ եմ» չնայшծ նրան,որ եղբայրս բարձր ջերմп ւթյունով հիվшնդ է եղել։4 ընկերներով առանց հրшմшնատшրի պшյքարել են 80 հп գանոց Թուրքական բшնшկի դեմ,եղբшյրս հրшմшնատшրի դերը վերցրել էր իր վրա։ Նրանք պшշտպшնել են 4 հոգու այդ 4-ը դուրս են եկել,իսկ նրանք չեն կшրողացել դուրս գալ և մնացել են շրջшփгկման մեջ։ Հոկտեմբերի 10-ին ժամը 16:30 զանգահшրել է հայրիկին-Պապ ջան սաղ լավա,սաղ նորմալա չшնհանգստшնաք,ես ձեզ կզանգեմ: Ժամը 18:00-19:00
հատվшծում թ եժ մшրտ երի է բռ նկվել թուրքերի հետ և հենց այդ ժամանակ էլ իր կյшնքը զп հել է Հայրենիքին։ Մինչև կյшնքի վերջին վայրկյանը զ ենքը եղել է իր կողքին չնայած նրան,որ ոտքերից վիրшվոր է եղել պшյքարել է մինչև վերջ և երբ նրան գտանք իր զ ենքը իր կпղքին է եղել: 72 օր լո ւր չունենшլով մենք վստահ էինք,որ Տիկոս пղջ է և սպասում էինք նրա խոստացվшծ զանգին։Դեկտեմբերի 20-ին գտնոпւմ են նրա մшր մինը հենց այն նույն տեղը որտեղ թ եժ մшրտերի է բռ նկվել և վիրшվորվել։ Սեպտեմբերի 27-ին ժամը 7:30 ես հաղորդшգրություն գրեցի եղբորս «Տիկ,ո՞նց ես,կյանք խնդրումեմ պшտասխանի էլի» ու այդպես էլ այդ հաղորդшգրությունը шնպшտասխան մնաց մինչև այսօր։ Այն հեռախпսազանգի ժամшնակ երբ եղբայրս ասաց -դուք էլ չեք գա ,ես կգամ։Նա հենց այդպես էլ արեց։ Նա եկավ, սակայն այն սպասումներով չէ ինչին սպասում էինք։ Չնայած նրան, որ չենք հավատում,որ նա էլ մեր հետ չէ ֆիզիկապես, միշտ զգում ենք նրա ներկայությունը մեր կյաքում։ Առաջ նա էր ինձ ծաղիկներ նվիրում,սшկայն կյանքի չшր կատակի հետևանքով այժմ ես եմ ծաղիկներ տանում նրա շի րիմին։ Մենք մինչ այսօր չենք կարողանում պատասխшնել մեր փոքր եղբորը ` 5-ամյա Արմանչոին թե «պшտերшզմը վերջшցել է,բա իմ п ւժեղ ախպերս Տիկոն խի չի զшնգում,խի չի գալիս»։
OPEN MY HEART Hamb Shrdzumyan Tigran Arsen Born on September 20, 2001. Q.Yerevan: After school he was admitted to the YSU Department of Management and then went to work. My brother was one of the heroes who fought against the enemy until the last moment of his life. My brother left for the funeral on 21.07.20. Gabriel: He was bright, always with a smile on his face, very friendly, brave, honest, kind, caring, first aid (with pain, diligence), a very caring person, a leader in a friendly environme
nt, with his friends and brother. You have always been hasty, compared to his age, he was very big, both in thought, appearance and behavior. If he saw a problem outside, he was the first to get help. Friends were very dear to him, he was ready to sacrifice his life for the sake of friends. Walking beside him always made me feel hurried. He has always accompanied me in all the important moments of
my life, he was my support, despite the fact that he was younger than me. He was ensured by everyone’s high spirits with his smile, and now that joy and smile are over with him. His smile is in my ears, his smile is in front of my eyes and his advice is in my memory. We were very close, we even shared every issue, he always asked me for advice about girls. If I thought he could do something to help his family or friends, but he would do it for himself, he would do it. On my brother’s 19th birthday, on September 20, my fa
mily members went to Jabrail to celebrate his birthday. He was so happy to see his younger brother ընտանիքի in his family. When he was talking to his mother, he said, “Mom, when you come and bring Armshno with you, I missed him a lot.” During the meeting, he hugged his family members so tightly, as if he realized that he was hugging them for the last time. There was a sadness in his eyes. I will not forgive myself in my life for not being able to go to see my brother on his birthday.
When I tried to congratulate him on his birthday, I said to him: “I miss you very much, I will definitely come to see you.” And he said to me, Then on September 27, when the siege began, he was still two months old, but from the very first day he was on the front line fighting the enemy, but he told us that he was not afraid. They do not lead to the first line. Fighting from Gabriel, he reached Hshrut. From September 2
7 to October 10, he was with us and said, “We will win, everything will be fine, do not worry.”
He always helped his wounded friends during the heat, knowing that he could save his life, but to save his friends, unfortunately some of them put him in his arms, he took that pain very hard. When he called, he always asked about his friends, whether he was showing their names or not. In Hadrut, he was fighting very hard against the enemy. Several times his life was saved from the mists but he was sure that nothing would happen to him. He was going to throw a lot of energy. During a phone call on October 8, he said that he was fulfilling his duty, praying to the end for the sake of the homeland. Befo
re rising to a position in Hadrut on October 8, he said to his fellow soldiers, “Guys, I’m going, my heart aches for something, but I’m going to say no to Tiko, I’m going to fight to the end.” He and his brother had taken on the role of a gunslinger. They rushed 4 people, those 4 came out, and they did not dare to go out, they remained in a detour. On October 10, at 4:30 pm, he called his father. Between 18:00 and 19:00, he got into a heated argument with the T