Հուզմունքներդ չեք կարող զսպել․ Սոսի Խանիկյանի մայրիկի հուզիչ գրառումը???տեսեք ինչ է եղել —

starnews.am-ը գրում է

Շնորհակալություն եմ հայտնում իմ մինուճարիկի` անասելի կոր ստիս պահին իմ կողքին գտնվող բոլոր այն մարդկանց, որոնք ինձ աջակցեցին: Աստված պահապան բոլորին: Գրել է Սոսի Խանդիկյանի մայրը։

Նշենք, որ ավտով թարի հետևանքով մա հացել է «Քաղաքը», «Վարդապետը» վավերագրական ֆիլմաշարերի հեղինակ, սցենարիստ, բազմաթիվ հիթերի հեղինակ, «Գալաքսի» ընկերությունների

խմբի բովանդակության և ստեղծարար ծրագրերի ղեկավար, լրագրող Սոսի Խանիկյանը: Սոսի Խանիկյանը Սևակ Խանագյանի «Արցախ» երգի տողերի հեղինակն է, որը թե պատերազմի օրերին թե հիմա լսում ենք հաճախ` հուզվում ու լացում։

Սոսին՝ Պապիկի մասին։

Իգդիրցի մեծահարուստ Սեդրակի ու ազնվական, բարձրագույնավարտ Էսթերի ուրախությանը չափ չկար, երբ 1911-ին ծնվեց նրանց տղանՎասպուրականը: Երկու տարի հետո, սակայն այդ ուրախությունը պիտի ընդհատվեր, պապիկիս համար ընդմիշտ:

Նրա մայրը ծննդաբերության ժամանակ 28 տարեկանում մահացավ: Բայց դժբախտությունն այսքանով չվերջացավ: Բարեկամները շարունակ փսփսում էին, որ եթե պապիկս մոր գրկում խաղալիս անհաջող շարժում արած չլիներ, Էսթերը գուցե չմահանար:

Թե ինչքանով էր դա համապատասխանում իրականությանը, դժվար է ասել, բայց այդ խոսակցությունները շարունակ լսող պապիկիս և շրջապատի միջև տարիների ընթացքում գնալով մեծանում էր անջրպետը: Դեռ վաղ մանկությունից նա արդեն գիտեր, ինչ է նշանակում լինել օտար միջավայրում:

Շարունակությունը՝ այստեղ

starnews.am writes

I thank all the people around me who supported me at the moment of my unspeakable curvature. God bless everyone. Written by Sosi Khandikyan’s mother.

It should be noted that the author of the documentary series “The City”, “The Monk”, screenwriter, author of many hits, creator of content and creative programs of the “Galaxy” group of companies, journalist Sosi Khanikyan died by car. Sosi Khanikyan is the author of

he lines of Tsak Khanagyan’s song “Artsakh”, which we often hear, both during the war and now, we are moved and cry.

Sosin about Grandpa.

The joy of the rich Sedrak from Igdir and the noble, high-ranking Esther was immeasurable when their son Vaspurakan was born in 1911. Two years later, however, that joy was to cease, for my grandfather, forever. Her mother died in childbirth at the age of 28. But the misfortune did not end there. Relatives kept whispering that if my grandfather had not made an unsuccessful move wh

ile playing in his mother’s arms, Esther might not have died. It is difficult to say how true this was, but over the years, my grandfather, who was constantly listening to these rumors, the gap was growing. From an early age he knew what it meant to be in a foreign environment.

To be continued here