Հարյուր տարվա տաքսիստ եմ, մազերիս չափ պասաժիր եմ ունեցել, բայց սենց դեպք հետս չէր եղել․․․Մինչև օրս մտքիցս դուրս չի
գալիս։Մի օր կանչ ստացա:
Գնացի, սպասեցի, տարիքով կին դուրս եկավ, ճամպրուկով: Նա կլիներ 90 տարեկան: Ճամպրուկը տեղա
վորեցի բագաժնիկի մեջ:
Հարցրի հասցեն, ասեց, մի քիչ քաղաքով պտտվենք: Ավելացրեց, որ շատ շռայլ կվարձատրի:
Անջատեցի հաշվիչը ու շարժվեցինք: Մի
քանի ժամ պտտվում էինք քաղաքով:
ցույց տվեց այն հյուրանոցը, որտեղ աշխատել էր ժամանակին, ցույց տվեց դպրոցը, որտեղ սո-
վորել էր,հետո ցույց տվեց այն տունը,որտեղ նա և իր ամուսինն ապրել էին ամուսնությունից հետո,պարի ստուդիան, որտեղ նա գնա
ցել էր մանուկ հասակում:
Պատմեց ընտանիքի մասին: Ամուսինը մի քանի տարի առաջ էր մա հա ցել: Որդին ընտանիքով վ թարի զո հ էր դարձել: Պատմում էր
ու արցո ւնքները հոսում էին աչքերից: Օրվա վերջում ասեց հասցեն, ծերանոց էր գնում: Ես չդիմացա ու առաջարկեցի իմ տուն գալ:
Չէի ուզում, որ իր կյանքի վերջին օրերը ծերանոցում միայնության մեջ անցկացնի: Սկզբում չէր համաձայնվում, բայց ես պնդեցի:
Նրան տարա իմ տուն: Կնոջս խնդրեցի ընդունել հարազատ ծնողի պես: Մի ամիս առաջ հրա ժեշտ տվեց կյանքին: Ես ու կինս շատ
ենք կարոտում: